Tekst powstał w ramach Klubu Otwartej Szuflady – warsztatów kreatywnego pisania edycji jesiennej 2021. Napisany jako ćwiczenie, proszę traktować jak brudnopis 🙂
Po odwiedzeniu wszystkich miejsc z mojej architektonicznej listy “to see”, wycieczce do słynnych wulkanicznych stożków w centrum miasta oraz dniu spędzonym w winiarni na Waiheke Island – największa turystyczna niespodzianka w Auckland: Winter Garden at The Domain.
Dwie przepiękne oranżerie, wypełnione wszelkimi gatunkami roślin, od kaktusów, po anturium, a nawet mimozy wstydliwe, i osobny ogród palmowy. Otoczone ceglanymi murami, z sadzawką, fontanną i śnieżnobiałymi kamiennymi rzeźbami, wszystko to w świetle złotego, zimowego słońca, wygląda, jak obrazek wyjęty wprost z książki z baśniami.
Wchodzimy właśnie do drugiej ze szklarni, tej z egzotycznymi kwiatami. Gorące i parne powietrze uderza nas w twarz i niemal wysysa tlen z płuc. Ledwo co rozglądam się wokół, przytłoczona intensywnością zieleni i wilgoci, kiedy ktoś lekko poklepuje mnie po ramieniu.
“Uważaj na obiektyw” mówi starszy pan tuż za mną, wręczając mi zgniecioną chusteczkę higieniczną. Zaskoczona tym nagłym i dość bezpośrednim spotkaniem, nie odpowiadam nawet mechanicznego /dziękuję/. Dopiero po chwili zauważam, co staruszek trzyma w drugiej ręce i doznaję olśnienia.
Oczywiście, już po kilku sekundach w dusznej oranżerii, mój obiektyw jest kompletnie zaparowany. Teraz dopiero czuję wdzięczność za pognieciony kawałek papieru i tę chwilową solidarność z drugim, zupełnie obcym człowiekiem, która zdarza się właśnie w tych nagłych momentach obopólnego zrozumienia. Bez zbędnych tłumaczeń
Nie mam szansy podziękować, starszy pan oddala się już w stronę sadzawki z nenufarami, jedną rękę opierając na łasce, w drugiej trzymając swój aparat.
Auckland, NZ, 17.06.2018
felo the noticer 