Po przeczytaniu tekstu o Bauhausie Jakuba Bażeli, podążając ciągiem luźnych skojarzeń, pomyślałam sobie, co ja tak naprawdę, jako architekt, mam wspólnego z dizajnem użytkowym? Rozejrzałam się po naszym mieszkaniu i tak:

Posiadamy korkociąg firmy Alessi, typ Anna G. (projektant: Alessandro Mendini, po raz pierwszy wyprodukowany w 1994), uwielbiamy go, choć z niego nie korzystamy, gdyż 99,9% win w Australii ma zakrętki. Ponadto S. do naszego gospodarstwa domowego wniósł kawiarkę firmy Alessi, z której także nie korzystamy, gdyż… nie dorobiliśmy się jeszcze młynka do kawy, a S. kategorycznie odmawia kupna kawy zmielonej. W szafce więc stoi paczka wyrafinowanych ziaren Industry Beans oraz La Conica zaprojektowana przez Aldo Rossi w latach 1980–83. Kawę pijamy w kawiarniach, bo te stoją w Sydney na każdym rogu, a i wzdłuż prostej ulicy, co druga witryna to coffee shop.

Na nasze umeblowanie składają się stół i 4 krzesła, repliki projektu Charlesa & Ray Eames, kupione przez Internet, dostarczone w ciągu zaledwie miliona miesięcy, w czasie których obiady jedliśmy na kartonie od trenażera rowerowego.

Mama S. (wzruszona chyba tym faktem) zaproponowała, że możemy sobie z ich rodzinnego pokoju bawialnego wziąć fotele i sofę Le Corbusiera (ORYGINALNE), zaprojektowane w 1928 (rok produkcji: 1965) i byliśmy tym bardzo podekscytowani, aż do momentu, w którym przypomnieliśmy sobie, że telewizora nie posiadamy i posiadać nie zamierzamy, więc kompleks wypoczynkowy nam nie potrzebny i w sumie to wolimy siedzieć na bean bagach z K-martu za 20 dolarów. Jakoś tak bardziej pasują do naszego stylu życia, a poza tym stolik E1027 (zaprojektowany przez Eileen Gray, urodzoną w 1878 r. irlandzką pionierkę modernizmu) do Lecorbusierowskich siedzisk, choć jest ikoną stylu, to jednak brzydką jak noc.

Bardzo bym np. chciała mieć fotel. Najbadziej to Talking Chair (zaprojektowany przez Granta and Mary Featherston dla Pawilonu Austarlii na Expo ’67 w Montrealu), albo chociaż jeden z tych zreaktywowanych przez Pracownię Foteli i postawić go w rogu mej sypialni, przy regałach po sam sufit wypełnionych książkami i oknie wychodzącym na tajemniczy ogród. Niestety na ten pierwszy mnie nie stać, Ci drudzy raczej nie wyślą mi fotela do Sydney, książki moje mieszkają na półkach z Ikei i na podłodze, a “ogród” jest pełen pająków. Muszę więc, póki co, okiełznać moja romantyczna duszę.

Sprawa, przy której nie godzę się na żadne kompromisy, to oświetlenie. Marzeniem mojego życia jest Horse Lamp (projektantki: Sofia Lagerkvist, Charlotte von der Lancken i Anna Lindgren ze Szwecji, tworzące zespół projektowy Front), którą uważam za absolutny Everest dizajnu i myśli kreatywnej, i która zajęła by sobą cały pokój dzienny. Wspominam o niej za każdym razem, gdy tylko w zdaniu przewiną się słowa typu “mieszkanie”, “lampa”, “oświetlenie”, “koń”, niezależnie w jakim kontekście, S. jest więc przekonany, że jestem nienormalna i w ramach odwetu proponuje lampę Arco (projektant: Achille & Pier Giacomo Castiglioni, 1962). Coż, chcemy mieć dużą lampę, przy tym jesteśmy zgodni. Ja tam jestem ugodowym człowiekiem i może nawet nie miała bym nic przeciwko zakupowi tej jego wybranki, gdybym tylko posiadała zbędne $3500 w kieszeni.
Moja świnka skarbonka jednak zbiera na razie na lampkę na biurko Tolomeo (projektant: Michele De Lucchi and Giancarlo Fassina dla Artemide, 1986), ale coś marnie jej to idzie. Póki co więc, naszym jedynym źródłem światła nie w suficie jest lampa Lersta z Ikei, (oryginalnie $24, kupiona za $10 na Gumtree — Felek rekinem biznesu). S., z jemu tylko znanych powodów, pała do niej bezgraniczną nienawiścią.

W mieszkaniu znajdują się także dwa bambusowe blaty służące za biurka, gramofon, globus, paprotka, wszędobylskie książki i 5 rowerów.
I to by było na tyle.